زمان مطالعه: ۴ دقیقه

به گزارش  عترتنا؛ عارف، حکیم، مجتهد و فقیه نامدار قرن سیزدهم و چهاردهم هجری قمری آیت الله شیخ محمّد بهاری همدانی(ره) نیست به زیارت اماکن مقدسه توصیه‌هایی دارند که در ادامه از نظرتان میگذرد.

اشراف بر زائر

هر زمان قصد زیارت اولیاء حقیقى سلام الله علیهم را نمودی، اولاً باید بدانی که نفوس مقدسه طیّبه طاهره چون از ابدان جسمانیّه مفارقت نمودند و متصل به عالم قدس و مجردات گردند غلبه و احاطه ایشان به این عالم اقوى گردیده و تصرّفاشان در این نشأت بیش از سابق مى شود، و اطلاعاتشان به زائرین اتم و اکمل می‌گردد.

«فهم احیاء عند ربهم یرزقون فرحین بما آتیهم الله من فضله». (۱) پس نسیم الطافشان و رشحات (۲) انوار آن بزرگواران بر زوار و قاصدین ایشان مى رسد خصوصا للخلص من قاصدیهم (۳) پس خوبست زوّار به قصد تجدید عهد با آنها و اعلاء کلمه ایشان و رغما لانف اعداء (۴) آنها و قصد زیارت مؤمن خالص الایمان و به امید استشفاع از براى بخشش گناهان و رجاء وصول بر فیوضات عظیمه رو به آن بزرگواران کنند و با مراعات آن آدابى که در کتب مزار ثبت است.

پرهیز از تفرقه حواس و افکار هنگام تشرف

و باید بدانند که آنها مطّلع بر حرکات و سکنات این شخص بلکه مطّلع به خطورات قلبیّه او هستند و لذا باید کمال سعى در تضرّع و ذلّ و انکسار بنماید خصوصا در حین دخول به مرقدهاى شریفه ایشان و حواسّ خود را به تمامه و کماله جمع نماید، که تفرقه حواس و تشتت افکار باطله بمنزله پشت کردن به امام است.

مبادا با کسى صحبت خارجه بکند، چه جاى اینکه در حرم مطهر نستجیر بالله غیبت کند یا گوش به غیبت دهد و یا دروغ گوید یا به سایر معاصى مرتکب شود، بلکه صدا هم نباید بلند کند، «لا ترفعوا اصواتکم فوق صوت النبى» (۵) در اینجا هم جارى است، خصوصا در حرم امیر سلام الله علیه که بمنزله نفس رسول خدا صلى الله علیه و آله و سلم است.

چهار گوشه قبر مطهر را ببوسد، و به زبان خود عرض حال کند و حاجاتش را از آن بزرگوار بخواهد، بگوید: اى بزرگ بر همه کس:
یا من بازمانده را نزد خود از وفا طلب
یا تو که پاکدامنى مرگ من از خدا طلب
و در وقت عتبه (۶) بوسى هم این شعر مناسب است:
من ارچه هیچ نیم هر چه هستم آن توأم
مرا مران که سگى سر بر آستان توأم

به امانت سپردن ایمانش

و ایمان خود را به ایشان بعد از عرضه بسپارد امانتا که عند الحاجه رد نمایند و شیطان نتواند در حین مردن از وى بستاند و مصائب وارده بر آن بزرگواران را خصوصا در حرم مطهر حضرت ابى عبدالله الحسین (علیه السلام) یاد بیاورد یکى یکى تفصیلا و بر آنها گریه کند.

توبه اساسی در محضر امام و پرهیز از گناه

اگر بتواند یک توبه درستى با جمیع مقررّات معلومه در محل خود در خدمت امام (علیه السلام) بجا آورد آن بزرگوار را شاهد (۷) و شفیع (۸) قرار بدهد، و بنا بگذارد عند المراجعه (۹) دهنى را که به آن آستانه شریفه رسیده و اعضائى که بر آنجاها مالیده شده و از برکت آنها اکتساب نور کرده دوباره به لوث معاصى ملوت نگرداند، بلکه از لغویات بى فایده هم اجتناب نماید.

احترام خدام و مجاورین

باید حالش با حال وقتى که مشرّف نشده بود تفاوت بین داشته باشد و مهما امکن خدام و مجاورین را مراعات نماید به عطا و بخشش و احسان و آنها را اکرام نماید و در نظرش وقعى داشته باشند، هر چه از آنها جفا ببیند، به شیرینى متحمل شود، بداند از که کشیده، در راه که بوده، در بذل مال به آنها مضایقه نکند و مشایخ و اهل علمشان را بیشتر از همه تکریم و توقیر نماید.

عدم پشیمانی در صورتی سختی در سفر

و در سختى و شداید سفر از عمل خود منضجر و پشیمان نگردد، خصوصا در مقام خوف از اعداء که خودشان فرمودهاند: «الا تحبون ان تخافوا فینا»؟ (۱۰) و استعجال در مراجعت از مشاهد مشرفه ننماید، مهما امکن توقف کند.

مراقبت از وسوسه شیطان در پرهیز از زیارت

وسوسه خیالى که کارم معوق مانده، خانه‌ام تنها است، خرجى ندارم، رفیق مى رود و غیر ذلک از آن فکرهائى که اگر خودش تأمل کند مى داند که شیطان او را اغوا مى نماید تا از زیارت باز ماند، به خود راه ندهد، خصوصا اگر جمعه یا یکى از زیارت هاى مخصوصه قریب باشد، زیرا که چهل یا پنجاه یا بیشتر از عمرش گذشته یک دفعه موفق به زیارت شده هیهات که دیگر برگردد، دوباره موفق بر مراجعت شود، مادامى که آنجا هست خیالش مى رسد که برگشتن و آمدن حتى سالى یک مرتبه سهل کاریست، اما نخواهد شد، تجربه شده.

صبح و شب مشرف شود

بارى باقى ماند کلام در اینکه مادامى که در مشاهد است، آیا زیارت امام و داخل حرم زیاده برود یا نه، پس صبح و شام مشرّف شود.

گفته‌اند بزرگان: هر چه بیشتر بهتر، لیکن حق در مسأله تفصیل است، باطلاقه درست نیست، اجمالش اینست که با این شرایط مقرره مزبوره در سابق، اکثارش به غایت مطلوب است، و به غیر آن باز تفصیل دیگر دارد، ورقه را گنجایش این مطالب نیست، و الله العالم بالصواب.

پى نوشت:
۱- آنان زنده‌اند و در پیشگاه پروردگارشان روزى مىخورند و به آنچه خداوند از راه فضل و کرمش به آنها داده شادمان هستند.
۲- رشحات: تراوشات.
۳- براى افراد خالص از قصد کنندگان آنها.
۴- رغما لانف اعداء: علیرغم دشمنان، بجهت سرکوبى و خوار ساختن آنان.
۵- صداهاى خود را از صداهاى پیامبر (صلی الله علیه و آله) بلندتر نکنید.
۶- عتبه: ضریح و بارگاه.
۷-شاهد: حاضر، آگاه، گواهى دهنده.
۸- شفیع: شفاعت‌کننده، واسطه.
۹-عند المراجعه: بوقت بازگشت.
۱۰- آیا دوست ندارید که در راه ما ترسى به شما برسد؟

*کتاب: تذکره المتقین، ص ۷۶ / نویسنده: حاج شیخ محمد بهارى (ره).

پایان پیام/.

شبکه های اجتماعی عترتنا: کانال تلگرام  / کانال ایتا  / کانال سروش  / پیچ اینستاگرام / آپارات