زمان مطالعه: 3 دقیقه

به گزارش خبرنگار عترتنا؛حجت‌الاسلام «سید مهدی توکل» کارشناس مذهبی طی سخنانی به‌مناسبت میلاد با سعادت صدیقه طاهره حضرت زهرا سلام الله علیها با اشاره به روایتی از حضرت به تبیین لزوم بسنده نمودن به مواهب دنیا به قدر کفایت پرداخت. در ادامه مشروح سخنان این کارشناس مذهبی را بخوانید.

حضرت صدیقۀ طاهره سلام الله علی‌ها در بخشی از تعقیبات نماز عصر که حاوی فقرات بسیار مهمی است می‌فرماید: «اللَّهُمَّ… لَا تَجْعَلِ الدُّنْیَا أَکْبَرَ هِمَّتِی؛ خداوند کمک کن که دنیا بیشتر همّت و انرژی من را به خودش اختصاص ندهد.». (بحار الانوار، ج ۸۳، ص ۸۶، ح ۱۱).

تلاش بیشتر برای امور دنیا باعث گرفتاری

واقعیت این است که انسان تا جایی لازم است برای این دنیا تلاش کند که به نعمت‌های مادی مورد نیاز این جهان احتیاج دارد؛ مانند: غذا، پوشاک، مسکن، پس‌انداز مناسب، مقداری پول برای بعد از خودش که نصیب ورثه شود و کارهای آن‌ها کمی سامان پیدا کند ولی بیش از این مقدار فقط و فقط موجب گرفتاری بیشتر و دردسر را فراهم می‌سازد.

مثلا غذای بیش از اندازه، موجب بیماری ها، معده درد، چاقی، دیابت و مانند آن می‌شود؛ خواب بیش از حد موجب کسل شدن و سستی بدن می‌گردد؛ خانه اگر از مقدار نیاز وسیع‌تر باشد، رسیدگی به آن و نظافتش زحمتی اضافه از انسان می‌گیرد؛ پول انسان اگر از حد نیاز بیشتر باشد، نگهداری آن و به کار انداختن آن، نگرانی از ضرر کردن، پیگیری کردن چک ها، آگاه بودن از نبض بازار و مانند آن، وقت انسان را به خود مشغول می‌کند و آرامش او را کم می‌نماید.

گاهی زیادی مال دنیا باعث دردسر

آیت الله العظمی مکارم هنگامی که دوران رژیم شاه تبعید شده بود تعریف می‌کرد که در فصل گرما یکی ازدوستان یک وانت هندوانه برای او و خانوادۀ او آورد و در حیاط خالی کرد. آن‌ها بعد از مدتی استفاده دیدند که توان مصرف همۀ آن‌ها را ندارند و هندوانه‌ها هم در فصل گرما در معرض فاسد شدن بودند. بعد اضافه می‌کند که هر شب مجبور شدیم این هندوانه‌ها را بین همسایه‌ها تقسیم کنیم و تا چندین شب این کار ادامه داشت. آنجا متوجه شدم مال دنیا اگر از مقدار لازم بیشتر باشد، موجبات دردسر را فراهم می‌کند.

دعای مخصوص پیامبر (ص) برای شتربان

این بحث را با حدیثی از رسول خدا (ص) خاتمه می‌دهم؛ حضرت با چند نفر از اصحاب از جایی می‌گذشتند که حضرت تشنه شد و مشاهده کرد که یک نفر شتربان در آن نزدیکی است. کسی را فرستاد تا طلب شیر کند. شتربان گفت: آنچه داریم کفاف خودمان را می‌کند و متأسفانه مازاد بر آن نداریم تا به کسی بدهیم. حضرت در اینجا برای او دعا کرد و عرضه داشت: «اللَّهُمَّ أَکْثِرْ مَالَهُ وَ وُلْدَهُ؛ خداوندا مال و فرزندان او را زیاد گردان».

سپس به فرد دیگری رسید که چند گوسفند داشت و هنگامی که تقاضای نوشیدنی کرد آن فرد با کمال میل، شیر گوسفند را دوشید و مقداری را که از قبل دوشیده بود به آن ضمیمه کرد و به حضرت داد. حضرت دست به دعا برداشت و عرضه داشت: «اللَّهُمَّ ارْزُقْهُ الْکَفَافَ؛ خداوندا! به مقداری که برای او کافی است به او روزی بده».

اصحاب که تعجب کرده بودند عرضه داشتند که چرا برای شتربان آن همه دعا کردید ولی برای دومی که به شما کمک کرده بود، دعای مختصری نمودید. حضرت در پاسخ فرمود: «إِنَّ مَا قَلَّ وَ کَفَی خَیْرٌ مِمَّا کَثُرَ وَ أَلْهَی اللَّهُمَّ ارْزُقْ مُحَمَّداً وَ آلَ مُحَمَّدٍ الْکَفَافَ؛ همانا آن مالی که کم باشد ولی به اندازه باشد بهتر است از مالی که بسیار باشد و موجب غفلت انسان گردد. خداوندا! محمد و آل محمد را (نیز) به مقدار کفاف و لازم روزی ده (نه بیشتر)». (کافی، ج ۲، ص: ۱۴۰، ح ۴).

ما نیز از خداوند می‌خواهیم که ما را از اینکه وقت و همت خود را بیش از نیاز صرف دنیا کنیم، حفظ نماید. دنیا همانند پلی محل گذر است و انسان باید هدفش بعد از این پل باشد نه خود آن.

*اختصاصی عترتنا

پایان پیام/.

شبکه های اجتماعی عترتنا: کانال تلگرام  / کانال ایتا  / کانال سروش  / پیچ اینستاگرام / آپارات