آیت الله جوادی آملی در جلسه این هفته درس اخلاق خود در شرح حکمت ۱۲۷ نهج البلاغه به تبیین کوتاهی در عمل پرداخت و نکته‌ای در باب بهترین شکرگزاری بیان کرد.

آیت الله عابدینی گفت: شکرگزاری فقط یک لفظ نیست، بعد از شکرگزاری لفظی باید به سراغ وظایف دیگر هم برویم تا این شکر تکمیل شود، اگر انسان نسبت به نعمت‌هایی که خدا به او داده، از صمیم دل معرفت پیدا کند و با زبان هم شکرگزاری آن‌ها را به جای بیاورد، خدا فرمان می‌دهد که نعمت‌ها به نفع او زیاد شوند.

همین ابتدا به خدا بگویید که گناه کردم و یقین دارم که ادب را در محضر خدا رعایت نکردم، اما خدایا نفهمیدم و بنا دارم دیگر انجام ندهم، پس لطف کن آن را پای من حساب نکن و من میخواهم درست شوم

اگر در بلاها عکس العمل مناسب داشته باشیم رفع و تبدیل به نعمت و فرصت می شود و اگر عکس‌العمل نامناسب داشته باشیم و کفر بگوییم بلا زیاد می‌شود.

آیت‌الله العظمی مدرسی گفتند: برای اینکه نعمت ها بماند، انسان باید کاری کند که نعمت را حفظ کند و شکر مهمترین راه ماندگاری نعمت‌های الهی است.