زمان مطالعه: ۳ دقیقه

به گزارش پایگاه تحلیلی تهذیب آنلاین (کلینیک روح درمانی)،آیت‌الله گرامی در ادامه شرح ادعیه روزهای ماه مبارک در شرح دعای روز نوزدهم آورده است.

اللَّهُمَّ وَفِّرْ فِیهِ حَظِّی مِنْ بَرَکَاتِهِ وَ سَهِّلْ سَبِیلِی إِلَى خَیْرَاتِهِ‏ وَ لاَ تَحْرِمْنِی قَبُولَ حَسَنَاتِهِ یَا هَادِیاً إِلَى الْحَقِّ الْمُبِین‏ 

اى خدا، در این روز بهره مرا از برکاتش وافر گردان و به سوى خیراتش راهم را سهل و آسان ساز  و از حسنات مقبول آن، مرا محروم مساز، اى راهنماى بسوى دین حق آشکار .

اللَّهُمَّ وَفِّرْ فِیهِ حَظِّی مِنْ بَرَکَاتِهِ

این قطعه از دعا نشان می دهد که این ماه تا چه اندازه برکات و خیرات دارد و البته همین که مردم در این ماه میهمان خدا هستندع نشان می دهد که این ماه برکات و خیرات بسیاری دارد؛ یکى از نعمت‏هاى بزرگ خداوند متعال ماه مبارک رمضان است، ماهى که انواع برکات در آن وجود دارد. بزرگ‏ترین نعمت خداوند، قرآن مجید، در این ماه نازل شده است؛ نعمتى که عالى‏ترین مائده آسمانى است. درهاى رحمت الهى در این ماه باز، و درهاى جهنّم بسته، و شیاطین در غل و زنجیر هستند، و هواى نفس نیز در پرتو این ماه به زنجیر کشیده مى‏شود. هر نعمتى شکرانه‏اى دارد و شکرانه این نعمت این است که به فلسفه و أسرار این ماه پى ببریم و به حقیقت روزه دست یابیم.

وَ سَهِّلْ سَبِیلِی إِلَى خَیْرَاتِهِ

خدایا، راه خیرات را بر من آسان کن.

وَ لاَ تَحْرِمْنِی قَبُولَ حَسَنَاتِهِ

اگر انسان در این ماه کار خوبی هم انجام می دهد، باید خدا بپذیرد و شرط قبولی طاعات و عبادات هم اخلاص است کما این که در جریان قربانی فرزندان آدم، خداوند قربانی یکی از ایشان را پذیرفت «وَ اتْلُ عَلَیْهِمْ نَبَأَ ابْنَیْ آدَمَ بِالْحَق‏ إِذْ قَرَّبا قُرْباناً فَتُقُبِّلَ مِنْ أَحَدِهِما وَ لَمْ یُتَقَبَّلْ مِنَ الْآخَر، مائده ، ۲۷»  و داستان دو پسر آدم را [ که سراسر پند و عبرت است ] به درستى بر آنان بخوان، هنگامى که هر دو نفر با انجام کار نیکى به پروردگار تقرّب جستند ، از یکى پذیرفته شد ، و از دیگرى قبول نشد.

ملاک پذیرش اعمال

اما چرا عمل یکی مقبول درگاه حق شد و دیگری نشد؟ خود آیه در ادامه شرط قبولی عبادت را تقوی می‌داند.

لذاست که اگر اهل تقوی بودیم، اعمال ما مورد قبول درگاه الهی واقع می گردد و قبولی طاعات یکی از آثار تقوی است؛ أمیر المؤمنین علی علیه السّلام در نتیجه و أثر تقوا مى‏فرماید:وَ اعْلَمُوا أَنَّهُ مَنْ یَتَّقِ اللَهَ یَجْعَلْ لَهُ مَخْرَجًا مِنَ الْفِتَنِ وَ نُورًا مِنَ الظُّلَمِ، وَ یُخَلِّدُهُ فِیمَا اشْتَهَتْ نَفْسُهُ، وَ یُنَزِّلُهُ مَنْزِلَ الْکَرَامَهِ عِنْدَهُ؛ فِى دَارٍ اصْطَنَعَهَا لِنَفْسِهِ، ظِلُّهَا عَرْشُهُ وَ نُورُهَا بَهْجَتُهُ، وَ زُوَّارُهَا مَلَآئِکَتُهُ، وَ رُفَقَآؤُهَا رُسُلُهُ.

و خطبه را ادامه می‌دهد تا آن که مى‏فرماید: فَبَادِرُوا بِأَعْمَالِکُمْ تَکُونُوا مَعَ جِیرَانِ اللَهِ فِى دَارِهِ؛ رَافَقَ بِهِمْ رُسُلَهُ، وَ أَزَارَهُمْ مَلَآئِکَتَهُ، وَ أَکْرَمَ أَسْمَاعَهُمْ أَنْ تَسْمَعَ حَسِیسَ نَارٍ أَبَدًا، وَ صَانَ أَجْسَادَهُمْ أَنْ تَلْقَى لُغُوبًا وَ نَصَبًا؛ ذلِکَ فَضْلُ اللَهِ‏ یُؤْتِیهِ مَن یَشَآءُ وَ اللَهُ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِیمِ. [«نهج البلاغه» خطبه ۱۸۱، طبع عبده مصر، ص ۳۴۷] «و اى بندگان خدا! بدانید هر کس که تقواى خدا را پیشه سازد، خداوند براى او راه خلاصى و رهائى از فتنه‏ها را قرار می‌دهد، و نورى را براى روشنگرى از تاریکى‏ها و ظلمت ها به او می‌دهد و او را در آنچه نفسش بدان مائل است و اشتها دارد، مخلَّد و جاودان می‌کند.

خداوند در نزد خود برای او، در منزلگاه کرامت فراهم می‌کند و با تکریم منزل می‌دهد؛ در خانه اى که خداوند براى خودش تهیّه کرده است که سایه آن خانه عرش اوست، و نور آن خانه بهجت اوست، و واردین و زائرین آن خانه، فرشتگان او هستند، و مصاحبان و رفیقان آن خانه نیز پیامبران و فرستادگان او مى‏باشند.

بنابراین با انجام دادن أعمال صالحه، از یکدیگر سبقت گیرید تا با همسایگان خدا در خانه خدا باشید؛ هم آنها که خداوند، پیامبران و رسولانش را رفیق آنها قرار داده، و فرشتگانش را زائر و ملاقات کننده آنان نموده، و گوش‏هاى آنها را رفیع تر و منیع تر قرار داده از آنکه حتّى لحظه اى صداى ضعیف و خفىّ آتشى را بشنوند، و بدن‏هاى آنها را در حفظ و مصونیّت قرار داده از آن که سختى را حس کنند؛ و این فضل و رحمت خداست که به هر که بخواهد می‌دهد، و خداوند داراى فضل عظیمى است.»

یَا هَادِیاً إِلَى الْحَقِّ الْمُبِین‏

ای خدایی که راهنمایی  می کنی به سوی حق روشن روشنگر.

*حوزه