اباعبدالله الحسین(ع) یکی از بارزترین اوصیای انبیاست؛ در بین انبیاء و اوصیاء کسی نیست که مستقیماً در میدان نبرد جنگیده و کشته شده باشد؛ طبق روایتی، پیامبر(ص) با زهر مسموم شدند ولی در جنگ کشته نشدند؛ امیرالمؤمنین(ع) در تمامی جنگ‌های پیامبر(ص) جز تبوک حضور داشتند و در محراب شهید شدند و بقیه ائمه(ع) هم مسموم یا مقتول شدند، ولی امام حسین(ع) تا آخرین قطره خون در برابر دشمن ایستادند و اکنون نماد دین نبوی هستند.

امام حسین(ع) پرچم رسالت‌های الهی را بر دوش داشتند؛ در زیارت وارث می‌خوانیم: «السلام علی وارث آدم صفوه الله.» پرچمی که آدم در برابر ابلیس برافراشت، همان پرچم را حضرت اباعبدالله برداشتند؛ پرچمی که نوح، ابراهیم، موسی، عیسی، پیامبر(ص) و امیرمؤمنان هم آن را برافراشتند. حضرت زینب(س) به تل زینبیه آمدند تا پرچم انبیاء که بر دوش امام حسین(ع) بود بر زمین نیفتد و حضرت زینب(س) به همراه امام زین‌العابدین(ع) این پرچم را به دوش گرفتند و توانستند حکومتی را که مشکلش انحراف در دین بود رسوا کنند. اباعبدالله حقیقت را از نفاق جدا کردند. در زمان پیامبر(ص) دین و سلطان یکی بودند؛ پیامبر(ص) فرمودند که بعد از من سلطان و قرآن از هم جدا می‌شوند؛ اصحاب گفتند آن موقع چه کنیم؟ فرمودند دینتان را حفظ کنید.

آیا مهمترین رسالت امام حسین(ع) جداسازی نفاق و کفر از حقیقت بود؟

بله، یزید بن معاویه خود را نماینده پیامبر(ص) می‌دانست و بنی‌امیه قصد داشت که کفر و نفاق را شرعی جلوه دهد، زیرا این دو با اسلام جمع نمی‌شود. اباعبدالله این‌ها را از دین جدا کردند. البته مردم به دنبال دین هستند و به سراغ اباعبدالله(ع) می‌روند. بعد از مرگ صدام، فردی پرونده قطوری را به دستم داد؛ در صفحه اول آن آمده بود که جوانی قصد پیاده‌روی برای زیارت امام حسین(ع) را داشت که صدام آن را ممنوع کرده بود. او را به عنوان مجرم دستگیر کردند و گویا این فرد را با تیزاب نابود کردند. البته افراد زیادی دیگری هم در دوره صدام به این سرنوشت مبتلا شدند.

این راه راه دین است؛ در سوره حمد می‌گوییم؛ «ایاک نعبد.» نمی‌گوییم «ایاک اعبد و ایاک استعین.» می‌گوییم اهدنا نه اهدنی؛ ولی در صراط فقط صراط مستقیم را به کار می‌بریم. فقط یک راه است و راه‌های مختلف در دین نداریم. راه به سوی خدا فقط یک راه است که آن را انبیاء به ما نشان دادند و این راه در دوره امام حسین(ع) منحرف شد. در روز عاشورا لشکر دشمن با ۳۰ هزار نفر نماز خواند و امام حسین(ع) با ۷۲ نفر ولی ما می‌گوییم: «لقد اقمت الصلوه»؛ زیرا در دوره معاویه و یزید نماز ضد نماز و روزه ضد روزه بود. نماز و روزه از روح واقعی خود بیرون رفته بود و فرقی نمی‌کرد که انسان رو به کعبه بایستد یا رو به بت؛ حج زینت حاکمان و نماز در احتکار آنان بود.

برای ابوسفیان و فرزندانش فرق نمی‌کرد که بگوید لات و هبل یا الله؛ امام حسین(ع) دین را از کفر جدا کردند. در مسیر زیارت اربعین کسی از تجارت و سیاحت سخن نمی‌گوید و مردم گرمای طاقت‌فرسا را تحمل می‌کنند، زیرا زیارت امام حسین(ع) مسئله دین است. خداوند حقیقت را از ما می‌خواهد. چه‌بسا افرادی که روزه می‌گیرند ولی غیر از تشنگی و گرسنگی چیزی نصیب آنان نمی‌شود و چه‌بسا کسانی که شب‌زنده‌داری می‌کنند ولی جز خستگی چیزی نصیب آنان نمی‌شود زیرا خدا روح دین و عدالت را می‌خواهد. انسان آن روح را در این مسیر می‌یابد.

گاهی در مسیر پیاده‌روی اربعین یا زیارت امام حسین(ع) شاهد حضور زائرانی از ادیان دیگر هستیم. در این باره نکات یا خاطراتی دارید؟

سال قبل دو کشیش از انگلستان آمدند و گفتند که از طرف کلیسا آمدیم تا ببینیم شما چه می‌کنید که این جمعیت عظیم برای زیارت امامشان می‌آیند اما مردم ما به کلیسا نمی‌آیند. گفتم اگر شما پیرو حقیقت باشید به کلیسا می‌آیند. روح دین و حقیقت در روح امام حسین(ع) وجود دارد.

گویی ملت عراق در ایام محرم و صفر ملتی از ملائکه است، در حالی که اخلاق امام حسین(ع) در آن‌ها منعکس می‌شود؛ افرادی خانه خود را تخلیه می‌کنند و آن را به زائری می‌دهند که نمی‌شناسند. ما کسانی را که می‌شناسیم به خانه دعوت می‌کنیم نه کسی را که نمی‌شناسیم و این روح دین و روح اباعبدالله(ع) است. اگر از آن‌ها بپرسیم همین را می‌گویند و همیشه آماده‌باش هستند.

در زیارت‌ها چند کلمه را تکرار می‌کنیم؛ «و قلبی لقلبکم سلم.» بحث دل و سلم آن است. دل ما به دل امام حسین(ع) گره می‌خورد و افراد تلاش می‌کنند تا محبت و ایمان به خدا را در خود ایجاد کنند؛ «انی سلم لمن سالمکم»؛ میزان شما هستید و کسی که با شما باشد، من هم با او هستم. «حرب لمن حاربکم و نصرتی معده لکم.» من آماده خدمت به شما هستم.

چرا در بین معصومین(ع) فقط برای امام حسین(ع) مراسم اربعین برگزار می‌شود و حتی برای پیامبر(ص) چنین مراسمی برپا نمی‌شود؟

در مورد نشانه‌های مؤمن دو روایت وجود دارد؛ مثلاً کسی نماز می‌خواند. آیا او حقیقت اسلام را درک کرده و پیرو اهل بیت(ع) است؟ فرمودند: «علامات المؤمن خمس؛ صلاه احدی و خمسین.» و همچنین «جهر ببسم الله الرحمان الرحیم. التختم بالیمین»؛ انگشتر را به دست راست می‌کند در حالی که همه یهودیان و مسیحیان و مسلمین غیر اهل بیتی(ع)، که انگشتر استفاده می‌کنند به دست چپ می‌کنند و بعد فرمود پیشانی را بر خاک می‌سایند و روی فرش سجده نمی‌کنند و زیارت الاربعین می‌خوانند.

امام حسین(ع) نماد انبیاء و اوصیاء هستند که از اول تا آخر زندگی امام بودند و در این راه شهید شدند؛ پیامبر(ص) فرمودند که حسن و حسین امامان؛ نفرمودند سیکونا امام. کشته‌ شدن امام حسین(ع) مخفی نبود و هیچ کسی منکر آن نیست. گویی این حادثه دیروز اتفاق افتاده است و نه آنکه ۱۳۸۵ سال قبل؛ کار امام حسین(ع) احیای امر همه انبیاء و اوصیاست.

ائمه(ع) هم این سخن را فرمودند. اگر زندگی امام حسین(ع) را مطالعه کنید، چیزی جز صداقت، عدالت و تقوا  در آن نمی‌یابید. وقتی معاویه قصد کرد که یزید را جانشین خود کند امام(ع) نامه‌ای به او نوشت که عبارات تندی داشت و معاویه نامه را به یزید نشان داد. یزید گفت جواب بده ولی معاویه گفت نامه نقطه ضعفی ندارد که جواب بدهیم. امام برای ارزش‌ها و دین کار می‌کردند. «لا یوم کیومک یا اباعبدالله»؛ روزی مانند روز تو نیست؛ در دنیا جرم و جنایت بسیاری رخ می‌دهد.

در جنگ جهانی اول ۱۷ میلیون نفر و در جنگ جهانی دوم ۷۰ میلیون نفر کشته شدند و در جنگ‌های مختلف زن و بچه‌ها را می‌کشند ولی ماجرای کربلا با همه جنگ‌های جهانی دیگر فرق دارد؛ امتی با امام جنگید که می‌گفت مسلمان است و شهادتین را بر زبان جاری کرد؛ عمر سعد در تشهد نماز صبح خواند: «اللهم صل علی محمد و آل محمد …»؛ مذاهب اسلامی در مورد صلوات بر پیامبر و آل ایشان بدون ذکر اصحاب متفق‌القول هستند. بر آل محمد صلوات فرستاد ولی امام را به شهادت رساند.

نفاق حقیقت اصلی جنگ کربلا

مشکل اصلی امروز نفاق است و همه افراد هم با نفاق امتحان می‌شوند. نفاق در برابر ایمان است و حقیقت کربلا جنگ بین نفاق و ایمان بود. دشمنان هم می‌گفتند: «لا اله الا الله و اشهد ان محمداً عبده و رسوله»؛ در دوره امام حسین(ع) نماز و مسجد و حج وجود داشت و جایی از سرزمین اسلامی اشغال نشده بود. مسلمین کشورگشایی می‌کردند ولی روح ایمان جاری نبود و نفاق وجود داشت. امروز بسیاری از کشورها و احزاب، پرچم عدالت را بلند می‌کنند، ولی به دنبال تحقق آن نیستند. حقوق بشر را مطرح می‌کنند ولی حتی حقوق حیوانات را برای بشر قائل نیستند.

وقتی یزید جشنی به راه انداخت و می‌خواست که قدرت خود را نشان دهد، نماینده مسیحیان را دعوت کرد. او به یزید گفت این سر چه کسی است که آن را می‌زنید. یزید گفت پسر فاطمه. در حقیقت قصد داشت بگوید ما این دین را قبول نداریم. اگر در تاریخ شاهدی داشتیم که چهارپای حضرت عیسی(ع) از جایی عبور کرده است آنجا را مقدس می‌پنداشتیم، اما شما سر فرزند دختر پیامبرتان را بریدید؟ امام سجاد(ع) فرمودند مسیحیان از ما دفاع می‌کنند ولی مسلمانان ما را می‌کشند.

فرزندم نقل می‌کرد که در کنفرانسی در یکی از کشورهای مسیحی در مورد کربلا و نقش مسیحیان سخنرانی می‌کردم و کشیشی هم کنار من بود؛ من در مورد کربلا و نقش مسیحیان صحبت کردم که نمونه آن وهب است که ۱۱ روز از ازدواج او می‌گذشت و به کربلا آمد و شهید شد و مادرش هم جنگید. یکی از کشیش‌های حاضر در کنفرانس گفت که همواره مسیحی بوده‌ام، ولی عیسی را نشناختم مگر اینکه او را در اربعین و در راه نجف به کربلا شناختم؛ در چهره امام حسین(ع) حضرت عیسی را کشف کردم. ما در چهره امام حسین، موسی، عیسی و همه انبیاء را می‌بینیم و امام نماد هستند.

زیارت امام حسین(ع) از نشانه‌های مؤمن است. کسی که می‌خواهد مؤمن را بشناسد به کربلا برود. در آنجا همه یک شعار و هدف دارند و اربعین طوفانی است که خداوند آن را در دل‌ها ایجاد می‌کند. اگر اخلاق و ازخودگذشتگی می‌خواهید به کربلا بروید. مصلحان جهان باید از آنجا درس بگیرند، زیرا افرادی با نژادهای مختلف حسین‌گویان به کربلا می‌روند.

*ایکنا

پایان پیام/.

شبکه های اجتماعی عترتنا: کانال تلگرام  / کانال ایتا  / کانال سروش  / پیچ اینستاگرام / آپارات