آیت الله حسینی همدانی گفت: وقتی انسان فهمید برای آخرت آفریده شده و دنیا فقط پلی است برای رسیدن به جهان باقی، مشتاقانه در انتظار رسیدن لحظه راهیابی به قرب الهی است؛ و بی‌صبرانه برای گذر از پل دنیا تلاش می‌کند که به مقصد برسد.

آیت الله حسینی همدانی در ادامه شرح وصایای نبوی به اباذر گفت: یاد مرگ چراغ دل را روشن نموده و قلب را نورانی می‌کند که باعث می‌شود انسان آلوده به گناه نشود.

آیت الله حسینی همدانی با بیان اینکه کسی که دنیا را هدف قرار ندهد غافل نیست، گفت: در دام وابستگی‌های دنیا نیفتید و گول و فریب آنها را نخورید ولی همین دنیا راه رسیدن به آخرت است و ما در دنیا می‌توانیم برای خودمان آخرت کسب کنیم.

آیت‌الله کمیلی خراسانی در جلسه این هفته درس اخلاق خود به شرح بخش اول حدیث ششم کتاب چهل حدیث امام خمینی(ره) در تبیین محبت دنیا و عواقب آن پرداخت و گفت: محبت دنیا باعث جان دادن سخت انسان می‌شود.

آیت الله جوادی آملی: دنیا قرارگاه نیست و قرارگاه، آخرت است که ما در آنجا ثابت می‌شویم و نه ساکن؛ لذا اگر میلیاردها سال هم آنجا باشیم خسته نمی‌شویم؛ خستگی برای ساکن است و نه ثابت.

آیت الله جوادی آملی گفت: در آخرت بهشتی است که محصول کار آدم است. جهنمی است که محصول کار آدم است. در دنیا هم سعادتی است که محصول کار آدم است و شقاوتی است که محصول کار آدم است. بنابراین دنیا را مذمت کردن برهان علمی ندارد.

آیت الله جوادی آملی در شرخ کلمه ۱۳۱ قصار نهج البلاغه گفت: دنیا برای مجاهدین فی سبیل الله، بهترین تجارت است چون آن را می‌دهند و سعادت دنیا و آخرت را می‌خرند و گروهی هم هستند که از اول تا انتهای دنیا بازیگر هستند و وقتی بازنشست شدند صحنه‌گردان بازی هستند.

آیت‌الله صدیقی در جلسه هفتگی درس اخلاق خود با اشاره به ارکان ربوبیت گفت: دوری از دنیا و کسب توشه آخرت اولین نتیجه ارکان ربوبیت است.

آیت‌الله جوادی آملی با بیان اینکه دنیا روز عمل و قیامت روز حساب است، گفت: دنیا، تجارتخانه است؛ برخی یرضون تجاره هستند و برخی هم زیان می‌کنند؛ پس دنیا مزرعه و تجارتخانه است و برخی بهره برده و برخی هم زیان می‌کنند و این سود بردن و زیان‌دادن بر مبنای حساب و کتابی است.

آیت الله جوادی آملی با اشاره به اینکه قرآن خطر دنیازدگی را ذکر نموده گفت: اینکه گفته‌اند از گهواره تا گور دانش بجوی زیرا دنیاطلبی و در حقیقت این دشمن بزرگ از کودکی تا پیری همراه ما هست چون اگر در دوره کودکی با ما نبود قرآن خطر آن را ذکر نمی‌کرد.